Abel Tasman (2/7-5/7)
Door: Lieke
Blijf op de hoogte en volg José
05 Juli 2016 | Nieuw Zeeland, Wellington
Dag lieverds,
Het heeft een aantal daagjes geduurd voordat jullie wat van ons hoorden. Dit kwam deels door ons en deels door die verdomde waarbenjij-website die een interne storing had waardoor ons verslag werd verwijderd. Aan elk nadeel zit een voordeel want jullie kunnen nu wel twee verhalen tegelijkertijd lezen. Voor mij een nadeel, want ik ben helaas weer met dit taakje opgezadeld door mijn oudertjes.
Ik ga verder met de boottocht van 2 juli. Dit duurde in totaal 3,5 uur helemaal van Wellington naar Picton. Mams was heel goed voorbereid en had vantevoren 2 reispilletjes ingenomen waardoor de kotszakjes, die door de hele boot hingen, niet gebruikt hoefden te worden. Daarnaast kwam het feit dat een Kiwi op de boot vertelde dat het vandaag een zeldzaam rustige dag in de Cook Strait was en het water relatief kalm. Daddy Cool had het wel naar zijn zin met zijn Nieuw-Zeelandse vriend en bleef maar op het dek met hem lullen. Aan het einde van de reis kwam hij razend enthousiast terug om te vertellen dat hij dolfijnen had gespot. Helaas heeft hij hier geen beeldmateriaal van, dus we zullen het nooit weten. Nadat we waren aangekomen in de Marlborough wijnstreek, zijn we nog verder doorgereden om aan de rand van het Abel Tasman park een paar daagjes te overnachten.
De volgende dag hebben we de watertaxi langs de kust van het Abel Tasman Park genomen. De schipper, die overigens leek op een overjarige hippie die middenin zijn penopauze zat, was niet echt geamuseerd door ons gezelschap. Toen ik niet luisterde naar zijn veiligheidsinstructies en mijn reddingsvest niet op de juiste manier aankreeg, kon hij het niet laten om mij een ‘complete idiot’ te noemen. Daarna verraadde ik ook nog aan de andere bootgangers dat we naar de ‘split apple rock’ gingen waardoor hij de rest van zijn uitleg maar staakte. We gingen een adembenemende hike lopen van 7 uur door groene bossen en langs prachtige witte stranden. In totaal hebben we ruim 28 kilometer gelopen met een aantal picknick-pauzes tussendoor. Het laatste stuk liep paps alvast vooruit en hij stond ons met een verrassing op te wachten, namelijk heerlijk koude corona’tjes, op het einde. De laatste kilometer konden we dus lekker met een biertje de sunset tegemoet lopen wat de gehele wandeling een stuk lichter maakte.
Vier juli! Eindelijk had ik vati overgehaald om een skydive te doen hier in Nieuw-Zeeland. Het Abel Tasman Nationaal Park schijnt hier geweldig voor te zijn vanwege het feit dat men op een heldere dag zowel het noorder- als het zuidereiland kan zien. Helaas was het lichtelijk bewolkt op het tijdstip dat we moesten springen en hebben we de skydive toch maar uitgesteld tot de volgende ochtend. Gelukkig had de bijbel (hoe we de ‘lonely planet’, onze reisgids, hier noemen) een goed alternatief. We zijn naar het dorpje Takaka gegaan, wat bekend staat als het yoga-broek/ dreadlocks/ hippie-dorpje waar we lekker hebben geluncht met een, natuurlijk, organische pizza en een fruit smoothie. Onze ‘travel guide’ had niet overdreven met dit dorpje op deze manier te beschrijven, want er liep werkelijk geen enkele persoon zonder een lelijke bloemen-legging en een rare wijde rok eroverheen. We konden het niet laten om even de bizarre kledingwinkeltjes in te gaan om hierom te lachen. Na dit stadje bezocht te hebben, gingen we wandelen naar de zuiverste bron ter wereld. In dit water komt elke seconde 14,000 liter naar boven door onderwaterse stromingen wat een mooi bubbel-effect aan de bron gaf. De avond hebben we afgesloten met een heerlijke, maar vooral langdurige bbq. Een wachttijd van drie uur was het meer dan waard met de langzame oven en bbq, want het was enorm gezellig. De nodige wijntjes gingen er ook wel in, wat we wel hebben gemerkt aan onze Snorlex met zijn gesnurk die nacht.
Jajaja, de volgende dag was het zover! De wekker ging vroeg af en de lucht was helder, wat betekende dat we echt die ochtend zouden gaan skydiven. Net op deze dag had papa een lichte hoofdpijn (wellicht een katertje?!), maar dit mocht de pret niet drukken. We zouden springen vanaf 13,000 ft wat dus een vrije val van ruim 45 seconden betekent. Na de instructie-video zat paps toch met geknepen billetjes, maar die ouwe rakker deed het toch! Ik moest als eerste uit het vliegtuig springen omdat de cameravrouw met me mee ging en wat was het ongelofelijk veeeet! Het uitzicht was echt adembenemend en enorm gevarieerd, van een groen oerwoud tot sneeuwtoppen en van verlaten stranden tot kleine steden. Nadat we veilig op de grond waren, konden we ons mammie weer in de armen sluiten die mooie foto’s heeft gemaakt van de landing. Hierna besloten we door te rijden richting het zuiden, naar het mijnwerkersplaatsje Westport waar we nu zijn. Vanavond gaan we even uit eten in het enige restaurant hier en dan waarschijnlijk vroeg naar bed om morgen weer door te gaan.
Heel veel liefs, Lieke
Het heeft een aantal daagjes geduurd voordat jullie wat van ons hoorden. Dit kwam deels door ons en deels door die verdomde waarbenjij-website die een interne storing had waardoor ons verslag werd verwijderd. Aan elk nadeel zit een voordeel want jullie kunnen nu wel twee verhalen tegelijkertijd lezen. Voor mij een nadeel, want ik ben helaas weer met dit taakje opgezadeld door mijn oudertjes.
Ik ga verder met de boottocht van 2 juli. Dit duurde in totaal 3,5 uur helemaal van Wellington naar Picton. Mams was heel goed voorbereid en had vantevoren 2 reispilletjes ingenomen waardoor de kotszakjes, die door de hele boot hingen, niet gebruikt hoefden te worden. Daarnaast kwam het feit dat een Kiwi op de boot vertelde dat het vandaag een zeldzaam rustige dag in de Cook Strait was en het water relatief kalm. Daddy Cool had het wel naar zijn zin met zijn Nieuw-Zeelandse vriend en bleef maar op het dek met hem lullen. Aan het einde van de reis kwam hij razend enthousiast terug om te vertellen dat hij dolfijnen had gespot. Helaas heeft hij hier geen beeldmateriaal van, dus we zullen het nooit weten. Nadat we waren aangekomen in de Marlborough wijnstreek, zijn we nog verder doorgereden om aan de rand van het Abel Tasman park een paar daagjes te overnachten.
De volgende dag hebben we de watertaxi langs de kust van het Abel Tasman Park genomen. De schipper, die overigens leek op een overjarige hippie die middenin zijn penopauze zat, was niet echt geamuseerd door ons gezelschap. Toen ik niet luisterde naar zijn veiligheidsinstructies en mijn reddingsvest niet op de juiste manier aankreeg, kon hij het niet laten om mij een ‘complete idiot’ te noemen. Daarna verraadde ik ook nog aan de andere bootgangers dat we naar de ‘split apple rock’ gingen waardoor hij de rest van zijn uitleg maar staakte. We gingen een adembenemende hike lopen van 7 uur door groene bossen en langs prachtige witte stranden. In totaal hebben we ruim 28 kilometer gelopen met een aantal picknick-pauzes tussendoor. Het laatste stuk liep paps alvast vooruit en hij stond ons met een verrassing op te wachten, namelijk heerlijk koude corona’tjes, op het einde. De laatste kilometer konden we dus lekker met een biertje de sunset tegemoet lopen wat de gehele wandeling een stuk lichter maakte.
Vier juli! Eindelijk had ik vati overgehaald om een skydive te doen hier in Nieuw-Zeeland. Het Abel Tasman Nationaal Park schijnt hier geweldig voor te zijn vanwege het feit dat men op een heldere dag zowel het noorder- als het zuidereiland kan zien. Helaas was het lichtelijk bewolkt op het tijdstip dat we moesten springen en hebben we de skydive toch maar uitgesteld tot de volgende ochtend. Gelukkig had de bijbel (hoe we de ‘lonely planet’, onze reisgids, hier noemen) een goed alternatief. We zijn naar het dorpje Takaka gegaan, wat bekend staat als het yoga-broek/ dreadlocks/ hippie-dorpje waar we lekker hebben geluncht met een, natuurlijk, organische pizza en een fruit smoothie. Onze ‘travel guide’ had niet overdreven met dit dorpje op deze manier te beschrijven, want er liep werkelijk geen enkele persoon zonder een lelijke bloemen-legging en een rare wijde rok eroverheen. We konden het niet laten om even de bizarre kledingwinkeltjes in te gaan om hierom te lachen. Na dit stadje bezocht te hebben, gingen we wandelen naar de zuiverste bron ter wereld. In dit water komt elke seconde 14,000 liter naar boven door onderwaterse stromingen wat een mooi bubbel-effect aan de bron gaf. De avond hebben we afgesloten met een heerlijke, maar vooral langdurige bbq. Een wachttijd van drie uur was het meer dan waard met de langzame oven en bbq, want het was enorm gezellig. De nodige wijntjes gingen er ook wel in, wat we wel hebben gemerkt aan onze Snorlex met zijn gesnurk die nacht.
Jajaja, de volgende dag was het zover! De wekker ging vroeg af en de lucht was helder, wat betekende dat we echt die ochtend zouden gaan skydiven. Net op deze dag had papa een lichte hoofdpijn (wellicht een katertje?!), maar dit mocht de pret niet drukken. We zouden springen vanaf 13,000 ft wat dus een vrije val van ruim 45 seconden betekent. Na de instructie-video zat paps toch met geknepen billetjes, maar die ouwe rakker deed het toch! Ik moest als eerste uit het vliegtuig springen omdat de cameravrouw met me mee ging en wat was het ongelofelijk veeeet! Het uitzicht was echt adembenemend en enorm gevarieerd, van een groen oerwoud tot sneeuwtoppen en van verlaten stranden tot kleine steden. Nadat we veilig op de grond waren, konden we ons mammie weer in de armen sluiten die mooie foto’s heeft gemaakt van de landing. Hierna besloten we door te rijden richting het zuiden, naar het mijnwerkersplaatsje Westport waar we nu zijn. Vanavond gaan we even uit eten in het enige restaurant hier en dan waarschijnlijk vroeg naar bed om morgen weer door te gaan.
Heel veel liefs, Lieke
-
05 Juli 2016 - 10:23
J&J:
Zo luitjes wat een ervaringen. Teveel bijna. Maar jullie genieten er optimaal van zie ik wel.
Blijf genieten en ons laten meegenieten op afstand. Dikke kus. -
05 Juli 2016 - 16:09
Colinda:
Weer erg leuk om jullie ervaringen te lezen, lijkt alsof we erbij zijn :-)
Ga vooral door met genieten, dan genieten wij met jullie mee -
05 Juli 2016 - 18:09
Els:
Haha Reneke je moest er toch aan geloven he. Hartstikke tof van jou. Maar waar was ons Joske met haar sprong? Groetjes
-
05 Juli 2016 - 23:24
Gea & Gerrit:
Tjonge jonge, wat een belevenissen.....
Van ongerepte nature hiking tot skydiving, haast teveel om te bevatten. René, je hebt jezelf bewezen kerel!
Mooi dat dit allemaal kan he? Volgens mij halen jullie er alles uit wat er in zit! Goed gedaan hoor!
Mooi verhaal! Geniet! -
05 Juli 2016 - 23:33
Gea & Gerrit:
Westport.... was dat niet dat plaatsje waar ze ook een whiskey fabriek hebben....? Bij die pinguïns? -
06 Juli 2016 - 12:49
Wilhelmine:
Wat een geweldige ervaringen allemaal. Ben wel blij dat Lieke het schrijven heeft overgenomen. Leest een stuk prettiger. -
06 Juli 2016 - 19:46
Jeanet &co:
Wat een belevenissen zeg. Dapper hoor René ! Nu is het duidelijk van wie jullie meiden die gekkigheid hebben haha. Leuk geschreven hoor Lieke! Enne gewoon straks weer terug komen hoor naar het land van de stroopwafels. Veeeeel lekkerder dan kiwi"s ! Geniet ervan samen. Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
