Ohakune en Welly (28/6 - 1/7)
Blijf op de hoogte en volg José
02 Juli 2016 | Nieuw Zeeland, Wellington
Liefste familie en vrienden,
Nu is het dan eindelijk mijn beurt om even te bloggen! Allereerst zal ik jullie even uitleggen hoe een normale ochtend eraan toegaat met de familie Doorzon hier. Pap is zo blij als een 9-jarig jongetje dat eindelijk zijn camperdroom beleeft wat resulteert in ’s ochtends om half 7 opstaan en ontbijtjes voor ons maken zingend met zijn beste vriend van deze trip, de ‘tourism radio’. Na dit ontbijt komt moeders met haar bezem ‘haar hutje’ schoon zwiepen en als we niet snel genoeg weg zijn, liggen wij ook buiten.
Ik zal verder gaan waar paps is gebleven, namelijk in het plaatsje Ohakune. Dit is gelegen midden in het Tongariro National Park waar drie prachtige vulkanen staan. Helaas hebben we hier niks van meegekregen door het mistige en regenachtige weer. Dit mocht de pret niet drukken en we gingen toch naar een skigebied waarbij men in de winter een vulkaan af kan skiën. Ik wilde even een plasje achter de campervan doen (onze pot mogen we namelijk alleen gebruiken in uiterste noodgevallen; dit betekent impliciet wanneer paps ’s avonds de nodige biertjes op heeft), maar gedurende dit plasje werd ik abrupt verstoord door een typische Kiwi vrouw die schreeuwde of ik dit wel normaal vond. Toen wij met zijn drieën ons lach niet konden inhouden, werd ook nog geschreeuwd dat het ‘not funny’ was. Snel zijn we maar vertrokken om een hike te doen van 2 uur naar een waterval. Het weer was ons nog steeds niet zo top gezind en we kregen een aantal regenbuitjes op ons dak. Vooralsnog had ik altijd gelachen om papa’s en mama’s Barrie berggeitschoenen, maar ik moet toegeven dat deze toch wel van pas kwamen toen papa mij als een ware Bonfire de plassen overtilde. Ondanks het weer was de wandeling erg mooi en de waterval was zeker de moeite waard.
De volgende dag, 29 juni, vertrokken we redelijk vroeg om 6 uur lang naar Wellington te rijden. Dit is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en tevens de stad waar mijn zussie ruim een jaar geleden heeft gewoond. We kwamen aan het einde van de middag aan en gingen gelijk door om een drankje te doen in de bekende Library. Dit is een erg hippe bar die er uitziet als een bibliotheek waar ze heerlijke cocktailtjes serveren. Hierna gingen we tapas eten in een Spaanse rooftop-bar.
De dag begon onwijs goed, eerst werden we gewekt door de buren om 6 uur ’s ochtends omdat ze hun camper er niet meer uit konden rijden en daarna vond paps een bekeuring op onze ruit. We dachten dat we er mooi onderuit konden komen om deze parkeerplaats in het centrum niet te betalen, maar dit ging helaas niet lukken en mijn oudertjes waren weer 50 dollartjes armer. We zijn toen maar naar een echte campsite gereden, naar een van mama’s New Zealand top 10 holiday parks want deze diva wilt niet minder, en hebben gelijk de ferry naar het Zuidereiland geboekt voor 2 juli. Hierna hebben we Fleur’s oude accommodatie bezocht waar we naar binnen zijn gesneakt en ook haar universiteitscampus hebben we gezien. Heel speciaal was het om te zien waar zij zo’n mooie tijd heeft gehad! In de middag hebben we Mount Victoria beklimmen waar we een prachtig uitzicht over de stad hadden. Niet voor niks noemen ze deze stad Windy Welly, want we werden letterlijk weggeblazen op deze top. Daarna hadden de oudertjes een pauze nodig wat bij hen gelijk staat aan een aantal biertjes. Na hun pauze zijn we naar het Te Papa Museum gegaan. Hier was een tijdelijke tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog wat erg indrukwekkend was.
Vandaag (1 juli) begon met wat noodzakelijke dingen die geregeld moesten worden. Tot mama’s spijt heb ik toch nog steeds heel veel zin om verder te reizen nadat zij weggaan en heb ik mijn vlucht naar Australië geboekt. Hier zal ik dan nog een maand gaan backpacken vanaf Melbourne naar Cairnes. In de tussentijd ging paps even onze ‘potti potti’ leegmaken die ik, tot zijn spijt dan weer, vergeten was door te trekken vannacht. Dit zorgde ervoor dat daddy cool weer onder de plas zat en de hele ruimte waar die pot staat ook. Helaas waren mama en ik niet bij dit prachtmoment, want dit hadden we toch niet willen missen. We hebben nog wat geprobeerd te shoppen, mama had wat shop-straten opgezocht met name Victoria Street was dé beste plek om te winkelen volgens haar. Echter bestond deze straat uit niet veel meer dan industriële gebouwen en dit zal dan ook, wat jullie waarschijnlijk wel begrijpen, de laatste keer zijn mama als reisleidster mag spelen. De avond eindigde natuurlijk weer in een drankje in de leukste straat van Wellington.
Morgen moeten we vroeg opstaan om met de ferry naar het Zuidereiland te gaan. Dit schijnt een hele mooie overtocht te zijn, maar ook het ruigste water in de gehele wereld. Ik zal zorgen dat ik een paar mooie foto’s maak van mams die waarschijnlijk groen, geel en kotsmisselijk zal zien gedurende deze trip van drie uur. De reispillen heeft ze al klaargelegd dus we zijn weer klaar voor een nieuw avontuur!
Tot snel!
Dikke kussen, Lieke!
Nu is het dan eindelijk mijn beurt om even te bloggen! Allereerst zal ik jullie even uitleggen hoe een normale ochtend eraan toegaat met de familie Doorzon hier. Pap is zo blij als een 9-jarig jongetje dat eindelijk zijn camperdroom beleeft wat resulteert in ’s ochtends om half 7 opstaan en ontbijtjes voor ons maken zingend met zijn beste vriend van deze trip, de ‘tourism radio’. Na dit ontbijt komt moeders met haar bezem ‘haar hutje’ schoon zwiepen en als we niet snel genoeg weg zijn, liggen wij ook buiten.
Ik zal verder gaan waar paps is gebleven, namelijk in het plaatsje Ohakune. Dit is gelegen midden in het Tongariro National Park waar drie prachtige vulkanen staan. Helaas hebben we hier niks van meegekregen door het mistige en regenachtige weer. Dit mocht de pret niet drukken en we gingen toch naar een skigebied waarbij men in de winter een vulkaan af kan skiën. Ik wilde even een plasje achter de campervan doen (onze pot mogen we namelijk alleen gebruiken in uiterste noodgevallen; dit betekent impliciet wanneer paps ’s avonds de nodige biertjes op heeft), maar gedurende dit plasje werd ik abrupt verstoord door een typische Kiwi vrouw die schreeuwde of ik dit wel normaal vond. Toen wij met zijn drieën ons lach niet konden inhouden, werd ook nog geschreeuwd dat het ‘not funny’ was. Snel zijn we maar vertrokken om een hike te doen van 2 uur naar een waterval. Het weer was ons nog steeds niet zo top gezind en we kregen een aantal regenbuitjes op ons dak. Vooralsnog had ik altijd gelachen om papa’s en mama’s Barrie berggeitschoenen, maar ik moet toegeven dat deze toch wel van pas kwamen toen papa mij als een ware Bonfire de plassen overtilde. Ondanks het weer was de wandeling erg mooi en de waterval was zeker de moeite waard.
De volgende dag, 29 juni, vertrokken we redelijk vroeg om 6 uur lang naar Wellington te rijden. Dit is de hoofdstad van Nieuw-Zeeland en tevens de stad waar mijn zussie ruim een jaar geleden heeft gewoond. We kwamen aan het einde van de middag aan en gingen gelijk door om een drankje te doen in de bekende Library. Dit is een erg hippe bar die er uitziet als een bibliotheek waar ze heerlijke cocktailtjes serveren. Hierna gingen we tapas eten in een Spaanse rooftop-bar.
De dag begon onwijs goed, eerst werden we gewekt door de buren om 6 uur ’s ochtends omdat ze hun camper er niet meer uit konden rijden en daarna vond paps een bekeuring op onze ruit. We dachten dat we er mooi onderuit konden komen om deze parkeerplaats in het centrum niet te betalen, maar dit ging helaas niet lukken en mijn oudertjes waren weer 50 dollartjes armer. We zijn toen maar naar een echte campsite gereden, naar een van mama’s New Zealand top 10 holiday parks want deze diva wilt niet minder, en hebben gelijk de ferry naar het Zuidereiland geboekt voor 2 juli. Hierna hebben we Fleur’s oude accommodatie bezocht waar we naar binnen zijn gesneakt en ook haar universiteitscampus hebben we gezien. Heel speciaal was het om te zien waar zij zo’n mooie tijd heeft gehad! In de middag hebben we Mount Victoria beklimmen waar we een prachtig uitzicht over de stad hadden. Niet voor niks noemen ze deze stad Windy Welly, want we werden letterlijk weggeblazen op deze top. Daarna hadden de oudertjes een pauze nodig wat bij hen gelijk staat aan een aantal biertjes. Na hun pauze zijn we naar het Te Papa Museum gegaan. Hier was een tijdelijke tentoonstelling over de Eerste Wereldoorlog wat erg indrukwekkend was.
Vandaag (1 juli) begon met wat noodzakelijke dingen die geregeld moesten worden. Tot mama’s spijt heb ik toch nog steeds heel veel zin om verder te reizen nadat zij weggaan en heb ik mijn vlucht naar Australië geboekt. Hier zal ik dan nog een maand gaan backpacken vanaf Melbourne naar Cairnes. In de tussentijd ging paps even onze ‘potti potti’ leegmaken die ik, tot zijn spijt dan weer, vergeten was door te trekken vannacht. Dit zorgde ervoor dat daddy cool weer onder de plas zat en de hele ruimte waar die pot staat ook. Helaas waren mama en ik niet bij dit prachtmoment, want dit hadden we toch niet willen missen. We hebben nog wat geprobeerd te shoppen, mama had wat shop-straten opgezocht met name Victoria Street was dé beste plek om te winkelen volgens haar. Echter bestond deze straat uit niet veel meer dan industriële gebouwen en dit zal dan ook, wat jullie waarschijnlijk wel begrijpen, de laatste keer zijn mama als reisleidster mag spelen. De avond eindigde natuurlijk weer in een drankje in de leukste straat van Wellington.
Morgen moeten we vroeg opstaan om met de ferry naar het Zuidereiland te gaan. Dit schijnt een hele mooie overtocht te zijn, maar ook het ruigste water in de gehele wereld. Ik zal zorgen dat ik een paar mooie foto’s maak van mams die waarschijnlijk groen, geel en kotsmisselijk zal zien gedurende deze trip van drie uur. De reispillen heeft ze al klaargelegd dus we zijn weer klaar voor een nieuw avontuur!
Tot snel!
Dikke kussen, Lieke!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
